بررسی اثر آلندرونات سدیم بر آلکالین فسفاتاز مایع شیار لثه‌ای در بیماران پریودنتیت متوسط مزمن

سابقه و هدف: درمان‌های شیمیایی با تعدیل کردن پاسخ میزبان به عنوان روش کمکی در درمان پریودنتیت به کار می‌روند. آلندرونات سدیم یکی از داروهایی است که به این منظور استفاده می‌شود. از آنجا که تغییرات آلکالین فسفاتاز نیز شاخصی برای سنجش تغییرات متابولیسم استخوان می‌باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آلندرونات سدیم بر میزان آلکالین فسفاتاز مایع شیار لثه‌ای (GCFALP) صورت پذیرفت. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی دو سوکور تعداد 24 بیمار (12 مرد و 12 زن با میانگین سنی 35 تا 50 سال) با پریودنتیت متوسط مزمن، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران طی دوره 6 ماهه، هفته‌ای یک بار، یک کپسول آلندرونات سدیم یا Placebo دریافت کردند. مایع شیار لثه‌ای از نمونه‌ها در ابتدای درمان، 3 ماه و 6 ماه بعد بدست آمده، توسط کیت ALP و روش اسپکتروفوتومتری مورد بررسی قرار گرفتند. پارامترهای پریودنتال مورد بررسی عمق پروبینگ پاکت (PPD)، ایندکس ژنژیوال (GI) Loe and silness و ایندکس پلاک (PI) Silness and loe بودند. داده‌ها توسط آزمون‌های آماری t، Paired t و Repeated measurement تحت پردازش قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین اختلاف جذب نوری GCFALP در گروه مورد طی دوره 6 ماهه (016/0=(P و در گروه شاهد طی دوره 3 ماهه (021/0 =(P معنی‌دار بود، اما در گروه شاهد 6 ماه بعد نسبت به قبل از درمان معنی‌دار نبود (292/0=(P، روند تغییرات GCFALP بین دو گروه از نظر آماری معنی‌دار نبود. میانگین اختلاف PI و GI طی دوره 6 ماهه در هر دو گروه و نیز روند تغییرات ایندکس پلاک در این دوره زمانی بین دو گروه معنی‌دار بود (به ترتیب 05/0P< و 047/0=(P. اما روند تغییرات GI بین دو گروه معنی‌دار نبود. نتیجه‌گیری: استفاده از آلندرونات سدیم به مدت شش ماه سبب بهبود پارامترهای پریودنتال و کاهش GCFALP گردید اما این تغییرات در طول دوره شش ماهه چندان بارز نبود.